Well, you can rock it you can roll it
You can stop and you can stroll it at the hop
When the record starts spinning
You chalypso when you chicken at the hop
Do the dance sensation that it sweepin the nation at the hop
Let's go to the hop
Jedni
kojarzą lata 50. jako złotą erę egzaltowanych żon w szpilkach i obwieszonych
perłami – zawsze uśmiechnięte i nienagannie piękne. Drudzy mają na uwadze
wzrost znaczenia przedmieść i czas ekspansji telewizji przenikającej na salony
wysprzątanych domostw. Dalej, dekada okraszona Zimną Wojną[1] i
powszechnym napięciem w stosunkach międzyrasowych. Lecz dla wielu nic lepiej
nie charakteryzuje lat pięćdziesiątych niż zadziorne brzmienie rock and rolla,
wirowanie rozkloszowanych spódnic i delikatne szuranie nogami o drewniany parkiet
sali gimnastycznej.
Również sock hop przeżywał w tych
latach swój początek i największą popularność. Otrzymał on swoją nazwę przez
wymóg ściągania butów przed wyjściem na parkiet boiska w szkole, aby go nie
zarysować. Tak było dopóki nie stały się modne buty z miękką podeszwą, która
nie zagraża zarysowaniami.
Niestety sock hop nie dla wszystkich
był świetną zabawą. Pomimo tego, że szkoły akceptowały takie aktywności, wielu
konserwatywnych rodziców było przerażonych takimi pomysłami. Był to czas
mnogości tabu dotyczących cielesności, a muzyka i taniec sock hop zostały
uznane za zbyt seksualne przez starsze osoby. Ponadto wiele z
najpopularniejszych ówcześnie piosenek było tworzonych przez czarnych muzyków i
rasowe napięcie zaczęło wychodzić na
przedmieścia w latach 50. i kolejnych. Także filmy i całe media rozrywkowe
podsycały nowy trend m. in. poprzez emitowane programy i reklamy.
Rodzice wypuścili cię z domu na wieczór i chciałbyś zobaczyć
jak to jest brać udział w zabawie sock hop? Kroki do sock hopa znajdziecie na tej stronie.
Come on, let's go to the hop
Lata pięćdziesiąte cechowały się różnorodnością
trendów, które nagle się pojawiły, a ich popularność porwała cały naród.
Dziewczęta z dobrych domów z reguły wybierały
sweterki i wirujące spódnice (swirling
circle skirts), często z najbardziej charakterystycznym dla tego okresu
motywem pudla (poodle skirt[2]), a
do tego zakładały bobby sock[3] i
saddle shoes[4]. W międzyczasie chłopcy przymierzali
jeansy i białe T-shirty, na które przywdziewali koszule. Do tego mokasyny i
włosy szarmancko postawione na żelu. Oczywiście subtelne poprawki w ubraniach i
ogólne „podrasowanie” ich, dodawały oryginalności i nierzadko automatycznie przypisywały
do określonej grupy społecznej, począwszy od preppies[5],
tych eleganckich i bogatych, a skończywszy na greasers[6],
którzy jako klika byli idealnie przedstawieni przez Jamesa Deana w Buntowniku bez powodu z 1955 roku. Greasersów
można było poznać po nonszalanckim sposobie bycia, nisko osadzonych na biodrach
jeansach i paczce papierosów wystającej z butonierki lub skórzanej kurtki.
Przymrużone oczy i pijane spojrzenie – to były atuty buntowniczych mężczyzn lat
50.! Dziewczęta stawiały na dwa górne guziki rozpięte w button-down blouse i podkreślające krągłości ołówkowe spódnice.
Ubiór i muzyka były równorzędnie najważniejszymi
rzeczami sock hopu. Pisząc o muzyce mam naturalnie na myśli rock and roll,
który właśnie w tych czasach stawiał swoje pierwsze kroki na scenie i w
umysłach młodych, także białych, ludzi. Po raz pierwszy w nowoczesnym
kontekście termin ten został użyty prawdopodobnie w Cleveland w 1951 roku przez
didżeja Alana Freeda. Zaraz po tym młodzież Ameryki zwariowała na punkcie
nowych, skocznych dźwięków. Nie zapominajmy o ogromnym udziale w ich
popularyzacji telewizji i show American
Bandstand[7], który
był ówczesnym odpowiednikiem dzisiejszego American
Idol. Show pomogło zwiększyć powszechną akceptację dorosłych na rock and
rolla – widząc w telewizji tańczących, ułożonych nastolatków rodzice
złagodnieli i przestali napiętnować sock hopa.
Do sock hopa młodzież mogła tańczyć a nawet
flirtować i randkować, a także po prostu bawić się w grupie. W tym tkwiło jego piękno.
Ale był on czymś więcej niż
prostym szkolnym tańcem – oznaczał falę zmian w kulturze nastolatków.
And the music is the coolest at the hop
Mówiąc o historycznym kontekście
trzeba wspomnieć, że podczas gdy pozostałości Wielkiego Kryzysu i II Wojny
Światowej niewątpliwie wpłynęły na generację osiągającą pełnoletniość po tych
wrzeniach społecznych, niewiele osób doceniało znaczenie telewizji i jej mocy
określania trendów wśród społeczności. W 1950 roku było około sześć milionów telewizorów
w Stanach Zjednoczonych, a przed 1960 ta liczba przekroczyła 50 [8]milionów
– a więc prawie 9 na 10 rodzin posiadało jeden. Młodzi ludzie szybko poddali
się wizualnej mocy nowych urządzeń.
Dalej po prostu słuchając i
tańcząc do rock and rolla – jak młodzież mogła przy sock hopie – teraz
zobaczyli muzyków wykonujących te piosenki na żywo w telewizji, i natychmiast
nowe wcielenie społeczności fanów było tworzone. Byli celem krzyżowego ognia
mediów apelujących do nich z reklam by wydobyć pieniądze zarobione przez
pobłażliwych rodziców. W tym okresie sprzedaż samochodów
odnosiła nagłe sukcesy, a wielu
nastolatkom w ten sposób dano wolność otwartej drogi – co oznacza także wolność i rozkwit nieprzyzwoitych parkingów, w szczególności na końcu udanych
randek.
To uderzało do głowy. Dzięki
temu, że rodzice ciężko pracowali, dzieci mogły beztrosko uderzać stopami o
posadzkę sal gimnastycznych i uzewnętrzniać się poprzez taniec pełen wirowania
i podskakiwania.
Jak sock hop wygląda w praktyce? Obok pięknych filmowych obrazów na youtube zamieszczony został filmik sock hop ;)
[1] Punktem
kulminacyjnym Zimnej Wojny (Cold War)
była wojna koreańska trwająca od 1950-1953.
[2] Spódnice
poodle skirt zostałay zaprojektowana
przez Juli Lynne Charlot w 1947 roku
i przyniosły jej błyskawiczną sławę w tym okresie. Wykonane z
wełny, były wycięte w kształcie dużego koła, co dawało idealny efekt
falowania podczas kręcenia się w tańcu. Wzór z pudlem często łączono z haftami.
[3] Bobby sock to wywijane skarpetki do
kostek, bardzo modne w latach 40. i 50. Ubierane były do mundurków szkolnych
wraz z mokasynami. Klasycznie były one białe, jednak później zaczęto je barwić
jak i urozmaicać m. in. koronkami.
[4] Saddle shoes to półbuty z częścią sznurowaną
wykonaną ze skóry w kontrastującym kolorze.
[5] Nazywani
są tak dzieci bogatych rodziców. Preppies charakteryzują się wysokim
standardem życia i elegancją w prostocie. Jest to styl ubierania się jak i
zachowywania się, a zakrawa on nieco wręcz o manieryzm.
[6] Greasersów (ang. grease -
tłuszcz, naoliwiać, smarować) z reguły kojarzy się z kaczym kuprem, który
modelowali brylantyną. Odnosi się do buntowników, wcześniej do członków gangów
motocyklowych, ulicznych. Byli niegrzecznymi chłopcami, co w tych czasach budziło
zgorszenie w oczach starszych a podziw u młodych panien. Uznawani są za
subkulturę.
[7] Show
było szalenie popularne wśród widzów w latach 50. i późniejszych. Program
ruszył w całym kraju w sierpniu 1957 i w ciągu sześciu miesięcy został wyemitowany
w ponad stu stacjach telewizyjnych i utrzymywał 20mln widownię.
[8] Jordan, Winthrop. The
Americans. 1996. W publikacji podano liczbę 52,000,00
telewizorów w 1960 roku.
