wtorek, 12 lutego 2013

Where the jockey is the smoothest - sock hop!


Well, you can rock it you can roll it
You can stop and you can stroll it at the hop
When the record starts spinning
You ch
alypso when you chicken at the hop
Do the dance sensation that it sweepin the nation at the hop


Let's go to the hop


Jedni kojarzą lata 50. jako złotą erę egzaltowanych żon w szpilkach i obwieszonych perłami – zawsze uśmiechnięte i nienagannie piękne. Drudzy mają na uwadze wzrost znaczenia przedmieść i czas ekspansji telewizji przenikającej na salony wysprzątanych domostw. Dalej, dekada okraszona Zimną Wojną[1] i powszechnym napięciem w stosunkach międzyrasowych. Lecz dla wielu nic lepiej nie charakteryzuje lat pięćdziesiątych niż zadziorne brzmienie rock and rolla, wirowanie rozkloszowanych spódnic i delikatne szuranie nogami o drewniany parkiet sali gimnastycznej.


Również sock hop przeżywał w tych latach swój początek i największą popularność. Otrzymał on swoją nazwę przez wymóg ściągania butów przed wyjściem na parkiet boiska w szkole, aby go nie zarysować. Tak było dopóki nie stały się modne buty z miękką podeszwą, która nie zagraża zarysowaniami.


Niestety sock hop nie dla wszystkich był świetną zabawą. Pomimo tego, że szkoły akceptowały takie aktywności, wielu konserwatywnych rodziców było przerażonych takimi pomysłami. Był to czas mnogości tabu dotyczących cielesności, a muzyka i taniec sock hop zostały uznane za zbyt seksualne przez starsze osoby. Ponadto wiele z najpopularniejszych ówcześnie piosenek było tworzonych przez czarnych muzyków i rasowe napięcie zaczęło wychodzić na przedmieścia w latach 50. i kolejnych. Także filmy i całe media rozrywkowe podsycały nowy trend m. in. poprzez emitowane programy i reklamy.

Rodzice wypuścili cię z domu na wieczór i chciałbyś zobaczyć jak to jest brać udział w zabawie sock hop? Kroki do sock hopa znajdziecie na tej stronie.

Come on, let's go to the hop


Lata pięćdziesiąte cechowały się różnorodnością trendów, które nagle się pojawiły, a ich popularność porwała cały naród.


Dziewczęta z dobrych domów z reguły wybierały sweterki i wirujące spódnice (swirling circle skirts), często z najbardziej charakterystycznym dla tego okresu motywem pudla (poodle skirt[2]), a do tego zakładały bobby sock[3] i saddle shoes[4]. W międzyczasie chłopcy przymierzali jeansy i białe T-shirty, na które przywdziewali koszule. Do tego mokasyny i włosy szarmancko postawione na żelu. Oczywiście subtelne poprawki w ubraniach i ogólne „podrasowanie” ich, dodawały oryginalności i nierzadko automatycznie przypisywały do określonej grupy społecznej, począwszy od preppies[5], tych eleganckich i bogatych, a skończywszy na greasers[6], którzy jako klika byli idealnie przedstawieni przez Jamesa Deana w Buntowniku bez powodu z 1955 roku. Greasersów można było poznać po nonszalanckim sposobie bycia, nisko osadzonych na biodrach jeansach i paczce papierosów wystającej z butonierki lub skórzanej kurtki. Przymrużone oczy i pijane spojrzenie – to były atuty buntowniczych mężczyzn lat 50.! Dziewczęta stawiały na dwa górne guziki rozpięte w button-down blouse i podkreślające krągłości ołówkowe spódnice.


Ubiór i muzyka były równorzędnie najważniejszymi rzeczami sock hopu. Pisząc o muzyce mam naturalnie na myśli rock and roll, który właśnie w tych czasach stawiał swoje pierwsze kroki na scenie i w umysłach młodych, także białych, ludzi. Po raz pierwszy w nowoczesnym kontekście termin ten został użyty prawdopodobnie w Cleveland w 1951 roku przez didżeja Alana Freeda. Zaraz po tym młodzież Ameryki zwariowała na punkcie nowych, skocznych dźwięków. Nie zapominajmy o ogromnym udziale w ich popularyzacji telewizji i show American Bandstand[7], który był ówczesnym odpowiednikiem dzisiejszego American Idol. Show pomogło zwiększyć powszechną akceptację dorosłych na rock and rolla – widząc w telewizji tańczących, ułożonych nastolatków rodzice złagodnieli i przestali napiętnować sock hopa.  


Do sock hopa młodzież mogła tańczyć a nawet flirtować i randkować, a także po prostu bawić się w grupie. W tym tkwiło jego piękno. Ale był on czymś więcej niż prostym szkolnym tańcem – oznaczał falę zmian w kulturze nastolatków.

And the music is the coolest at the hop


Mówiąc o historycznym kontekście trzeba wspomnieć, że podczas gdy pozostałości Wielkiego Kryzysu i II Wojny Światowej niewątpliwie wpłynęły na generację osiągającą pełnoletniość po tych wrzeniach społecznych, niewiele osób doceniało znaczenie telewizji i jej mocy określania trendów wśród społeczności. W 1950 roku było około sześć milionów telewizorów w Stanach Zjednoczonych, a przed 1960 ta liczba przekroczyła 50 [8]milionów – a więc prawie 9 na 10 rodzin posiadało jeden. Młodzi ludzie szybko poddali się wizualnej mocy nowych urządzeń.


Dalej po prostu słuchając i tańcząc do rock and rolla – jak młodzież mogła przy sock hopie – teraz zobaczyli muzyków wykonujących te piosenki na żywo w telewizji, i natychmiast nowe wcielenie społeczności fanów było tworzone. Byli celem krzyżowego ognia mediów apelujących do nich z reklam by wydobyć pieniądze zarobione przez pobłażliwych rodziców. W tym okresie sprzedaż samochodów odnosiła nagłe sukcesy, a wielu nastolatkom w ten sposób dano wolność otwartej drogi – co oznacza także wolność i rozkwit nieprzyzwoitych parkingów, w szczególności na końcu udanych randek.


To uderzało do głowy. Dzięki temu, że rodzice ciężko pracowali, dzieci mogły beztrosko uderzać stopami o posadzkę sal gimnastycznych i uzewnętrzniać się poprzez taniec pełen wirowania i podskakiwania.


Jak sock hop wygląda w praktyce? Obok pięknych filmowych obrazów na youtube zamieszczony został filmik sock hop ;)




[1] Punktem kulminacyjnym Zimnej Wojny (Cold War) była wojna koreańska trwająca od 1950-1953.

[2] Spódnice poodle skirt zostałay zaprojektowana przez Juli Lynne Charlot w 1947 roku i przyniosły jej błyskawiczną sławę w tym okresie. Wykonane z wełny, były wycięte w kształcie dużego koła, co dawało idealny efekt falowania podczas kręcenia się w tańcu. Wzór z pudlem często łączono z haftami.

[3] Bobby sock to wywijane skarpetki do kostek, bardzo modne w latach 40. i 50. Ubierane były do mundurków szkolnych wraz z mokasynami. Klasycznie były one białe, jednak później zaczęto je barwić jak i urozmaicać m. in. koronkami.

[4] Saddle shoes to półbuty z częścią sznurowaną wykonaną ze skóry w kontrastującym kolorze.

[5] Nazywani są tak dzieci bogatych rodziców. Preppies charakteryzują się wysokim standardem życia i elegancją w prostocie. Jest to styl ubierania się jak i zachowywania się, a zakrawa on nieco wręcz o manieryzm.

[6] Greasersów (ang. grease - tłuszcz, naoliwiać, smarować) z reguły kojarzy się z kaczym kuprem, który modelowali brylantyną. Odnosi się do buntowników, wcześniej do członków gangów motocyklowych, ulicznych. Byli niegrzecznymi chłopcami, co w tych czasach budziło zgorszenie w oczach starszych a podziw u młodych panien. Uznawani są za subkulturę.

[7] Show było szalenie popularne wśród widzów w latach 50. i późniejszych. Program ruszył w całym kraju w sierpniu 1957 i w ciągu sześciu miesięcy został wyemitowany w ponad stu stacjach telewizyjnych i utrzymywał 20mln widownię.


[8] Jordan, Winthrop. The Americans. 1996. W publikacji podano liczbę 52,000,00 telewizorów w 1960 roku.


Brak komentarzy:

Prześlij komentarz